La biesquina del Palaciu Llabra

                No altu’l pueblu Llabra, nel conceyu Cangues d'Onís, asitiase’l palaciu, construción d’orixe medieval que ente los sieglos XVII y XX perteneció a la poderosa familia de los Soto. De la torre medieva orixinal foi pasándose a un conxuntu monumental con otra torre y un cuerpu central. El palaciu alcontrábase rodiáu de grandes estensiones de tarren asina como cases pa’l serviciu, los guardas , capielles, horros y más. Anguañu,ya tando el conxuntu en manes de los Condes de la Carrera, construyose un llagu artificial nos xardinos del palaciu nel que sobresal una estatua monstruosa de doráu fulgor. El valir económicu de la mesma de xuru que ye indubiable, el valir artísticu discutible, la prestancia y la guapura inexistente. Una horterada que, por suerte, la muria tendía al rodiu la finca caltién tapecía. Na parte sur del palaciu parte’l camín que antiguamente daba acesu al palaciu, sierpeando pendirriba polos terrenos señoriales dende Corau, ensín necesidá de metese pol pueblu. Esti camín, agora emplegáu namás que pol ganáu o dalgún parroquianu, discurre per ente una biesquina d’arbolinos mozos perguapa.

                 El ñacimientu’l camín anunciase na vera izquierda de la carretera que sube a Llabra. Ente la sebe amosase una muria piedra de bon tamañu y un puente en desusu cercaos pola allambrá ellectrificá que impide que escape’l ganáu y que entre’l curiosu. O lo inenta porque al final ún siempre ye atopar un llugar pol que pasar ensin problemes. El camín, ayeri pista de grava triada, güei caleyona alfombra de fueyes, yerbes y mofu, discurre ente muries de piedra bien trazaes, de bon acabáu que les estremen de les que normalmente zarren los praos. A manzorga y mandrecha, sigún les tornes que da’l camín nel so ascender, baxa’l regueru o medra’l monte, somorguiándolo tóo nel canciar continuu de los páxaros n’estes tardes braniegues de sol y orbayu. Cuerren les esguiles ente les rames, esguilando tueru arriba al sentir el cruxir de la grava baxo’l pie del caminante.

 

                Escoltando el camín apaecen bellos exemplares, ainda mozos, de carbayos y castaños, fayes, fresnos y pláganos que xurden airosos ente’l monte baxo y el felechu que trema la tierra. Les piedres a la vera’l camín, les muries, son reinu de feleches, mofu ya’l líquen. Hongos y setes tamién medren aprovechando les maeres podres re rames y árboles cayíos. N’esti mundiu de frescor y humedá el llimiagu faise omnipresente. 

                 A lo llargo’l camín sucédense tamién fasteres de biesca frondosa con tarrenos más abiertos nos que la pradería pon el contrapuntu ensin, por eso, restai un res de belleza al llugar. 

                Dos pontes de piedra y ladriellu crucien penriba’l camín. Quiciabes esti fore’l camín pa la xente del pueblu, quiciaes yera un camín peatonal d’acesu al mesmu palaciu. Nun lo sé. Agora ta inutilizable, cortáu pola mesma carretera xeneral en dalgún de los tramos.

                Nun se tarda muncho en facer el recorríu baxo l’arbolada y deseguida aportase a los praos del palaciu nos que n’estes feches pue vese xente, empleaos de los propietarios supongo, enfotaos na siega los mesmos. Asína pues nun nos queda más que tornar volviendo a gociar del sele pasear debaxo d’una maraviosa biesquina autóctona, ensin los grandes y vieyos exemplares que atopense nes mates y caminos de los montes pero con tol encantu de la vexetación cantábrica y d’unos exemplares que entá verán pasar munchos branos asturianos, cola so xente y les sos hestories.