Tola xente tien dalgún llugar au siente que tan los sos raigaños aunque nunca nun naciere o viviere n'elli. A mi pásame esto col Reculañu, un pueblu del valle Tudela que pertenez a la parroquia de Bendones, y que-y dioi nome a una raza xente, los reculaños, xente bravo de fuerte xeniu y mala hostia.
Ye'l Reculañu un caseríu de tres cases allugáu ente agües y biesques, separtau del resto'l mundiu pola muralla del ferrocarril. Un llugarín que aunque averao a Uviéu nun apaez nos mapes, un llugarín nel que ya nun vive xente. Un requexu abandonáu pol home y que col pasar de los años va desaniciándose ente les solombres de la natura. Regueros de agua claro, enllenos piscardos y truchines, que ya nun mueven molín, piedres somorguiaes pol verdín que guarden pa si la hestoria d'una xente desapaecía.
Camín del Reculañu. Siguiendo la caleya que trescurre al llau les víes del tren más de mediu kilómetro, a la vera'l Nalón, baxo un cielu gris y el orbayu, atopamos la puerta que nos adentra n'esti mundiu pasáu; mundiu que muerre poquiñín a pocu col trescurrir de los díis. Un mundiu nel que les sebes van tremando lo que antaño yeren güertes o praos ya les enredaeres van xintando nel so sen les muries les cases, dalguna les cuales entá nun tuviere cayío dellos años atrás.
La hestoria del Reculañu de güei ye la hestoria que percorre los montes y valles astures, nos que delles aldees y caseríos van cayendo nel suañu l'escaezu, mientres les histories de la xente que elli naciere, viviere, amare y morriere dílense ente'l aire que azota les muries desnudes de les cases.
Toos tenemos el nuesu Reculañu, el nuesu llugarín del alma. Nun lu dexemos morrer.
Ye'l Reculañu un caseríu de tres cases allugáu ente agües y biesques, separtau del resto'l mundiu pola muralla del ferrocarril. Un llugarín que aunque averao a Uviéu nun apaez nos mapes, un llugarín nel que ya nun vive xente. Un requexu abandonáu pol home y que col pasar de los años va desaniciándose ente les solombres de la natura. Regueros de agua claro, enllenos piscardos y truchines, que ya nun mueven molín, piedres somorguiaes pol verdín que guarden pa si la hestoria d'una xente desapaecía.
Camín del Reculañu. Siguiendo la caleya que trescurre al llau les víes del tren más de mediu kilómetro, a la vera'l Nalón, baxo un cielu gris y el orbayu, atopamos la puerta que nos adentra n'esti mundiu pasáu; mundiu que muerre poquiñín a pocu col trescurrir de los díis. Un mundiu nel que les sebes van tremando lo que antaño yeren güertes o praos ya les enredaeres van xintando nel so sen les muries les cases, dalguna les cuales entá nun tuviere cayío dellos años atrás.
La hestoria del Reculañu de güei ye la hestoria que percorre los montes y valles astures, nos que delles aldees y caseríos van cayendo nel suañu l'escaezu, mientres les histories de la xente que elli naciere, viviere, amare y morriere dílense ente'l aire que azota les muries desnudes de les cases.
Toos tenemos el nuesu Reculañu, el nuesu llugarín del alma. Nun lu dexemos morrer.
No hay comentarios:
Publicar un comentario